Sakramenty

ZASADY UDZIELANIA CHRZTU ŚWIĘTEGO:

1. Sakrament chrztu św. udzielany jest w naszej parafii w niedzielę na Mszy św. o godz. 11.30. W sytuacjach wyjątkowych chrzest może być udzielony w innym czasie. Zgłaszając dziecko do chrztu św. w kancelarii parafialnej należy:
   • przynieść akt urodzenia dziecka z USC
   • podać datę ślubu kościelnego rodziców
   • podać dane rodziców dziecka: imiona i nazwiska, nazwisko rodowe matki, daty urodzenia, imiona i nazwiska ich rodziców, adres zamieszkania
   • podać dane rodziców chrzestnych: imiona i nazwiska, daty urodzenia oraz adresy zamieszkania.
2. Pouczenie oraz katecheza chrzcielna odbywa się przy okazji zapisu dziecka do chrztu św.
3. Rodzice chrzestni spoza parafii Brzostek winni przedłożyć w dniu chrztu św. zaświadczenie od proboszcza własnej parafii informujące o tym, że są praktykującymi katolikami.
4. W dniu chrztu św. należy przybyć do kościoła ok. 10 minut przed rozpoczęciem Mszy św. i zająć miejsce w pierwszych ławkach.
5. Należy przynieść z sobą świecę chrzcielną oraz białą szatę dla dziecka.
6. Przed chrztem zarówno rodzice (o ile stan prawny im na to pozwala), jak i rodzice chrzestni powinni przystąpić do spowiedzi.
7. W czasie Mszy św. należy przystąpić do Komunii św. Dobrze jest ofiarować tę Komunię św. w intencji nowoochrzczonego dziecka.
8. Po zakończonej Mszy św. bądź obrzędzie, rodzice dziecka i rodzice chrzestni udają się do zakrystii celem dopełnienia formalności i odbioru świadectwa chrztu świętego.

O RODZICACH CHRZESTNYCH:

1. Do funkcji chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:
   • Jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania.
   • Ukończył 16 lat, chyba, że biskup diecezjalny określił inny wiek, albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku.
   • Jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić.
   • Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej.
   • Nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
   • Ochrzczony, który nie jest katolikiem (prawosławny, protestant) może być dopuszczony, ale tylko razem z chrzestnym katolikiem..

ZASADY UDZIELANIA BIERZMOWANIA:

1. W naszej diecezji rzeszowskiej przyjęcie bierzmowania dokonuje się w III klasie gimnazjum.
2. Dokładny termin podaje w odpowiednim czasie ks. Biskup.
3. Do bierzmowania przygotowujemy osoby mieszkające na terenie naszej parafii. Osoby mieszkające w innych parafiach pragnące przyjąć ten sakrament u nas, muszą przedstawić zgodę swojego proboszcza na przyjęcie (przygotowanie) bierzmowania w naszej parafii.
4. Na koniec VI klasy szkoły podstawowej uczeń otrzymuje "Indeks Formacji Młodzieży", w którym zapisuje oceny z religii oraz potwierdza przystępowanie do comiesięcznej spowiedzi, do której jest zobowiązany (i zachęcany).
5. Zapisy i pierwsze spotkanie formacyjne odbywa się w klasie II gimnazjum przed wakacjami, na którym kandydaci zostają pouczeni o obowiązkach wynikających z formacji kandydata do Bierzmowania.
6. Systematyczna katecheza dla kandydatów odbywa się w ustalonych terminach przez całą klasę III gimnazjum.
7. Kandydat wybiera sobie imię do bierzmowania oraz świadka.
8. Po otrzymaniu sakramentu bierzmowany otrzymuje w Indeksie Formacji Młodzieży adnotację o przyjęciu sakramentu Bierzmowania
9. Warunki dopuszczenia do sakramentu bierzmowania:
   • przyjęty sakrament chrztu św. – gdy chrzest był poza naszą parafią, należy przy zapisie przedstawić metrykę chrztu
   • okazanie ocen z religii od klasy VI
   • aktywne uczestnictwo we wszystkich spotkaniach formacyjnych i nabożeństwach związanych z przygotowaniem do sakramentu
   • uczestnictwo w katechezie szkolnej
   • uczestniczenie w życiu sakramentalnym: regularna Msza św. niedzielna, comiesięczna spowiedź na I piątek miesiąca (podpis w Indeksie Formacji Młodzieży) i Komunia św., dodatkowo obecność na innych nabożeństwach
   • pozytywna opinia nauczycieli i katechety, co do zachowania i życia moralnego
   • włączenie się w życie parafialne (grupy młodzieżowe i akcje duszpasterskie)
   • znajomość Małego Katechizmu i podstawowych prawd wiary
   • pozytywna ocena z końcowego egzaminu parafialnego i diecezjalnego
10. Nie może być dopuszczony do bierzmowania kto:
    • opuszcza spotkania formacyjne bez usprawiedliwienia dokonanego przez rodziców (osobiście)
    • nie spełnia praktyk religijnych lub spełnia je w sposób lekceważący, np. uczestniczy we Mszy św. poza kościołem, nie przystępuje do sakramentów św., itd.
    • nie wykaże się podstawowymi wiadomościami
    • lekceważy uczestniczenie w katechezie szkolnej
    • zachowuje się w sposób gorszący (papierosy, alkohol, itd.)
    • fałszuje podpisy w Indeksie Formacji Młodzieży

O ŚWIADKU BIERZMOWANIA:

1. Jest wyznaczony przez przyjmującego bierzmowanie albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza bierzmowania, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania.
2. Ukończył 16 lat, chyba, że biskup diecezjalny określił inny wiek, albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku.
3. Jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić.
4. Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej.
5. Ponieważ przyjmujący bierzmowanie wybiera sobie tylko jednego świadka, nie może nim zostać wyznawca niekatolickiej wspólnoty kościelnej.
6. Zaleca się, by chrzestny był świadkiem bierzmowania.

BIERZMOWANIE DOROSŁYCH W NASZEJ DIECEZJI:

1. Bierzmowanie odbywa się w drugi piątek każdego miesiąca na mszy św. o 19.00 (w okresie letnim) lub o 18.00 (od X do IV).
2. Kandydaci wraz ze świadkami, zaopatrzeni w świadectwo, że zostali przygotowani do przyjęcia tego sakramentu oraz kartkę do Bierzmowana, zgłaszają się w zakrystii w Farze Rzeszowskiej na pół godziny przed rozpoczęciem Mszy św.
3. Kartę do Bierzmowania wydaje sam ksiądz przygotowujący daną osobę do przyjęcia tego sakramentu. Na karcie winna być pieczęć parafialna.
4. Kandydaci wraz ze świadkami powinni się wyspowiadać zanim przyjdą na miejsce udzielania sakramentu bierzmowania.
5. Sakramentu bierzmowania udziela się w czasie Mszy św., podczas której bierzmowani przystępują do Komunii św.
6. Po bierzmowaniu parafia Farna w Rzeszowie dokonuje zapisu w księdze bierzmowanych i przesyła świadectwa bierzmowania parafiom, które je wystawił. Na tych parafiach spoczywa obowiązek przesłania wiadomości do parafii chrztu osób bierzmowanych

EUCHARYSTIA – MSZA ŚWIETA

1. Sakrament ten ustanowił Chrystus w Wielki Czwartek na Ostatniej Wieczerzy po raz pierwszy przemieniając chleb i wino w swoje Najświętsze Ciało i Krew.
2. Kościół wierny poleceniu Jezusa „To czyńcie na moją pamiątkę” celebruje Eucharystię nie tylko w niedziele, ale również każdego dnia w ciągu roku. Jest ona źródłem i centrum jego życia i działalności. „Pielgrzymujący Lud Boży, nieustannie celebruje Eucharystię, głosząc Misterium Paschalne Jezusa, ‘aż przyjdzie’ (l Kor 11,26), zmierza ‘wąską drogą krzyża’ do niebieskiej uczty, gdzie wszyscy wybrani zasiądą przy stole Królestwa” (KKK 1344).
3. Eucharystia winna również dla każdej rodziny stać się i centrum i źródłem jej życia. Dobrze więc byłoby, aby rodziny wspólnie brały udział w Eucharystii. Do owocnego udziału w niedzielnej Mszy świętej trzeba się przygotować. Najpierw należy zadbać o to, by być w stanie łaski i móc w niedzielę przystąpić do Komunii świętej, aby w pełni uczestniczyć w liturgii.
4. Msza św. składa się z następujących części:
   • obrzędy wstępne (znak krzyża, pozdrowienie, akt pokuty, chwała, kolekta)
   • liturgia słowa (czytania, psalm, ewangelia, homilia, wyznanie wiary, modlitwa powszechna)
   • liturgia eucharystyczna (przygotowanie darów, przeistoczenie, komunia św.)
   • obrzęd zakończenia (pozdrowienie, błogosławieństwo, rozesłanie)
5. Warunki dobrego uczestnictwa we Mszy świętej:
   • Kształtowanie przez Słowo Boże
   • Posilanie się przy stole Ciała Pańskiego
   • Składanie Bogu dziękczynienia
   • Ofiarowanie Niepokalanej Hostii
   • Uczenie się składania siebie w ofierze
6. Świadome i pełne uczestnictwo we Mszy św. to przystąpienie do Komunii świętej.
7. Chrześcijanin ma obowiązek być na Mszy św. w każdą niedzielę i święto nakazane oraz powstrzymywać się od prac niekoniecznych.

EUCHARYSTIA – KOMUNIA ŚWIĘTA

1. Przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym (od Wielkanocy do niedzieli Trójcy Świętej) chrześcijanin powinien przystąpić do Komunii św.
2. Kościół zachęca do jak najczęstszego przyjmowania Komunii św.
3. Przed przyjęciem Komunii św. obowiązuje tzw. post eucharystyczny (1 godz.).
4. Do Komunii św. można przystąpić tylko w stanie łaski uświęcającej (brak grzechu ciężkiego).
5. Po przyjęciu Komunii św. należy zrobić dziękczynienie.
6. Do komunii św. można przystąpić maksymalnie dwa razy dziennie (raz w każdej chwili, drugi raz trzeba być na całej Mszy św.).

PRZYGOTOWANIE DO I KOMUNII ŚWIĘTEJ

1. Formacja dzieci klas II mających przyjąć I Komunię św. dokonuje się w szkole, a także w domu rodzinnym
2. Rodzice dzieci przystępujących do I Komunii św. powinni dostarczyć katechecie świadectwo chrztu świętego, w sytuacji gdy dziecko było ochrzczone w innej parafii
3. Uroczystość I Komunii św. w naszej parafii odbywa się w maju (termin ustala ks. Proboszcz), a poprzedzona jest przyjęciem sakramentu spowiedzi przez dzieci i rodziców

KOMUNIA ŚWIĘTA DUCHOWA

1. Kiedy przystępujemy do Komunii św., wtedy dokonuje się nasze zjednoczenie z Panem Bogiem. Szczęśliwi są ci, którzy mogą codziennie przyjść na Mszę do kościoła i zjednoczyć się z Panem Bogiem. Niestety, ludzie chorzy i starsi, jeśli nie wychodzą z domu, nie mają takiej możliwości. Czekają na pierwszy piątek miesiąca, kiedy kapłan z parafii przynosi im Pana Jezusa. Raz na miesiąc mogą połączyć się sakramentalnie z Chrystusem! A przez pozostałe dni miesiąca? Czy mają żyć tylko tęsknotą I oczekiwaniem? Absolutnie nie!
2. Kościół uczy nas o Komunii duchowej - Komunii pragnienia. Nawet nie wychodząc z mieszkania i leżąc w łóżku można każdego dnia (a nawet kilka razy w ciągu jednego dnia) przyklęknąć w duchu przed tabernakulum, kryjącym w sobie Jezusa Eucharystycznego i wyznać Mu swoją nędzę, poprosić Go o nawiedzenie i połączyć się z Nim przez żywą wiarę, gorącą miłość i wielkie pragnienie.
3. Najważniejszy w Komunii duchowej jest akt doskonałej miłości Boga, ponieważ ten, kto trwa w miłości, ten trwa w Bogu, a Bóg w nim (l J 4,16). Kiedy trwamy w miłości, trwamy w Bogu. A wtedy możemy przyjść blisko Jezusa, usiąść Mu jak dziecko na kolanach, przytulić się do Niego i opowiedzieć o swojej samotności, chorobie czy niezrozumieniu przez najbliższych. Chrystus nie pozostawi bez odpowiedzi tych chwil pełnych tęsknoty. Przyjdzie z obfitą łaską w Komunii duchowej. (Ks. Piotr Ostański)

SAKRAMENT POKUTY I POJEDNANIA

GRZECH

1. Życie nie jest dziełem przypadku. Każdy człowiek jest chciany i zaplanowany przez Boga. Tylko Bóg zna cel i sens mojego życia. On wie kiedy to życie będzie miało sens, dlatego ma plan jak uczynić je sensownym i celowym. Niestety często człowiek chce sam, „na własna rękę”, nawet wbrew Bogu iść przez życie łamiąc Jego zasady. Popełnia grzech! Skąd bierze się taka łatwość w popełnianiu grzechów? Otóż bierze się ona z naszej wolnej woli, z faktu, że otrzymaliśmy od Boga cudowny dar, który pozwala nam osiągnąć wolność i wybrać jego Dawcę. Albo nie! Grzech jest to wykroczenie nie tylko przeciw Bogu, ale i przeciwko wspólnocie ludzkiej. Rodzaje grzechu:
2. Grzech ciężki (śmiertelny) – świadome i dobrowolne przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy ważnej
3. Grzech lekki (powszedni) – przekroczenie przykazań Bożych i kościelnych w rzeczy małej; lub w rzeczy ważnej, ale nie całkiem świadomie i dobrowolnie
4. Grzechy główne
   • pycha
   • chciwość
   • nieczystość
   • zazdrość
   • nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu
   • gniew
   • lenistwo
5. Grzechy przeciw Duchowi Świętemu
   • grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego
   • rozpaczać albo wątpić o miłosierdziu Bożym
   • uznanej prawdzie chrześcijańskiej się sprzeciwiać
   • bliźniemu łaski Bożej nie życzyć lub zazdrościć
   • wobec zbawiennych napomnień mieć zatwardziałe serce
   • pokutę i nawrócenie aż do śmierci odkładać
6. Grzechy cudze
   • namawiać kogoś do grzechu
   • nakazywać grzeszyć
   • pobudzać do grzechu
   • pochwalać grzech drugiego
   • zachowywać obojętność, gdy ktoś grzeszy
   • nie karać za grzech
   • pomagać do grzechu
   • usprawiedliwiać czyjś grzech
7. Grzechy wołające o pomstę do nieba
   • umyślne zabójstwo
   • grzech sodomski
   • uciskanie ubogich, wdów i sierot
   • zatrzymywanie zapłaty sługom i robotnikom
8. Grzech pierworodny
   • kuszony przez diabła człowiek, nadużywając swojej wolności, przestał ufać swemu Stwórcy i stał się nieposłuszny Jego nakazowi
   • pierwsi ludzie popełnili więc grzech, który dotknął całą naturę ludzką i odtąd przekazywany jest kolejnym pokoleniom wraz z narodzinami
   • skutkiem tego zranienia jest powszechna skłonność wszystkich ludzi do zła (grzechu)
   • wolna od grzechu pierworodnego jest z woli Bożej tylko Maryja Panna

SAKRAMENT POKUTY

1. Zgodnie z praktyką i nauką Kościoła dla przebaczenia ciężkiej winy konieczna jest spowiedź indywidualna. W imieniu Chrystusa i wspólnoty Kościoła kapłan przyjmuje wyznanie grzechów i w imieniu Boga udziela rozgrzeszenia. Znaczy to, że Bóg udziela przebaczenia przez posługę Kościoła. Sakrament pokuty jest znakiem, że Bóg nigdy nie opuszcza człowieka, lecz zawsze otwiera przed nim drogę powrotu (Mt 18, 18; J 20, 20-23). Co więcej - pozostaje przy nim nawet wtedy gdy człowiek od Niego się odwraca. W sakramencie tym Pan Bóg nie tylko wielkodusznie przebacza człowiekowi winy, lecz przekreśla je raz na zawsze. Co więcej: „W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych” (Łk 15, 7). Wiedząc o tym, łatwiej jest pozbyć się zahamowań, które wielu z nas powstrzymują od wyznania grzechów. Także ten, kto nie popełnił ciężkich grzechów, może z pożytkiem przyjmować sakrament pokuty. Świadomie wyznaje w ten sposób, że czuje się grzesznikiem. Sakrament pokuty pomaga w poznawaniu samego siebie i daje nową możliwość stawania się lepszym. Dlatego Kościół zachęca wiernych do regularnego przyjmowania sakramentu pokuty.
2. Nie można jednak pokuty ograniczać tylko do samego sakramentu spowiedzi. Pokuta za swoje i cudze grzechy jest jedną z zasadniczych postaw chrześcijanina. Całe życie człowieka, jego dobre czyny, dobrze spełnione obowiązki, jego cierpienia fizyczne, moralne i intelektualne, jego trudy i poświęcenia mają moc zadośćczyniącą, leczą rany grzechowe, pomnażają łaskę i wyjednują nagrodę życia wiecznego.

WARUNKI DOBREJ SPOWIEDZI

1. Rachunek sumienia. W rachunku sumienia chodzi o właściwą ocenę swojego życia, które jest darem Bożym i dlatego powinno być kształtowane według Bożego prawa. Pomagają nam w tym: 10 Przykazań Bożych i 5 Przykazań Kościelnych.
2. Żal za grzechy. Jest to najpotrzebniejszy warunek polegający na „bólu duszy i znienawidzeniu popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości”. Gdy żal wypływa z miłości do Boga miłowanego nade wszystko, jest nazywany „żalem doskonałym”. Taki żal odpuszcza grzechy powszednie. Przynosi on także przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli zawiera mocne postanowienie przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej, gdy tylko będzie to możliwe. Żal „niedoskonały” rodzi się z rozważania brzydoty grzechu lub lęku, przed wiecznym potępieniem i innymi karami, które grożą grzesznikowi (żal ze strachu). Żal niedoskonały nie przynosi jednak przebaczenia grzechów ciężkich, ale jest wystarczający do sakramentu pokuty.
3. Postanowienie poprawy. Jest to szczera wola unikania grzechów i okazji, które do grzechów prowadzą. Poznawszy zło grzechu, człowiek uświadamia sobie, że zadał ranę Kościołowi, poniżył swoją godność jako dziecka Bożego, a przede wszystkim obraził Boga, który jest godzien najwyższej miłości. Żałując za grzechy postanawia więcej nie grzeszyć. Owa poprawa jest w rękach Bożych, dlatego z ufnością trzeba prosić Boga o umocnienie w postanowieniach. Szczery żal z powodu grzechów popełnionych w przeszłości zawsze wiąże się z wolą, postanowieniem, by ich nie popełniać w przyszłości. Tu właśnie, w postanowieniu poprawy, wewnętrznego nawrócenia wyraża się w sposób najbardziej istotny tę miłość, która stanowi najważniejszy warunek odpuszczenia grzechów. Na pewno nie wystarczą tu same słowa: „postanawiam się poprawić”. Trzeba naprawdę mocno chcieć zmiany na lepsze i dlatego przyrzekamy Panu Bogu: że będziemy się szczerze starali nie popełniać grzechów, zwłaszcza przez unikanie sposobności do nich oraz, że będziemy przynajmniej nad jednym grzechem starali się pracować całkiem stanowczo. Przyrzekając Panu Bogu poprawę, modlimy się pokornie o Jego pomoc.
4. Spowiedź szczera. Wyznanie grzechów wobec kapłana stanowi istotną część sakramentu pokuty. Na spowiedzi penitent powinien wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, których jest świadomy po dokładnym zbadaniu siebie, chociaż byłyby najbardziej skryte. Kapłana obowiązuje tajemnica spowiedzi pod karą ekskomuniki.
5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu. Wiele grzechów przynosi szkodę bliźniemu. Należy uczynić wszystko, co możliwe, aby ją naprawić (np. oddać rzeczy ukradzione, przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony, wynagrodzić krzywdy). Wymaga tego zwyczajna sprawiedliwość. Ponadto grzech rani i osłabia samego grzesznika, a także jego relację z Bogiem i z drugim człowiekiem. Rozgrzeszenie usuwa grzech, ale nie usuwa wszelkiego nieporządku, jaki wprowadził grzech. Grzesznik podźwignięty z grzechu musi jeszcze odzyskać pełne zdrowie duchowe. Powinien zatem zrobić coś więcej, by naprawić swoje winy: powinien „zadośćuczynić” w odpowiedni sposób lub „odpokutować” za swoje grzechy. To zadośćuczynienie jest nazywane także „pokutą”.

SPOWIEDŹ GENERALNA

1. Spowiedź generalna jest konieczna dla tych, którzy w przeszłości poważnie zaniedbali jeden z istotnych warunków sakramentu pokuty. Na przykład źle wyznając grzechy, świadomie pomijając jakiś grzech ciężki, czy też przystąpili do sakramentu pokuty bez żalu za grzechy, albo bez postanowienia poprawy. W takim wypadku należałoby skorzystać ze spowiedzi generalnej, obejmującej ten okres życia penitenta, w którym odprawiane spowiedzi de facto były nieważne.
2. Zaleca się odbyć spowiedź generalną w czasie trwania misji parafialnych (średnio co dziesięć lat), przed zawarciem sakramentu małżeństwa, przed wstąpieniem do seminarium duchownego czy zakonu, czy też z racji jakiś osobistych przeżyć duchowych - potrzeba głębszego nawrócenia, zmiana drogi życia, oczyszczenie się z grzechów z całego życia. Taką spowiedź czynią ci, którzy, wyczuwając chwilę śmierci i zdając sobie sprawę, że byli daleko od Chrystusa, pragną oczyścić swoją duszę. Natomiast w przypadku, gdy ktoś tai grzechy, czyli spowiada się świętokradzko, spowiedź generalna jest wymagana. Przecież wszystkie grzechy ciążą na sumieniu takiego wiernego. Trzeba więc wyspowiadać się z wszystkich popełnionych grzechów od ostatniej ważnej spowiedzi. Dotyczy to także wątpliwości, które nurtują ludzkie serce.
3. Warto zwrócić uwagę na to, że nie należy mówić w czasie spowiedzi tych grzechów, które już zostały odpuszczone. Ich już nie ma! W przeciwnym wypadku wątpimy w miłosierdzie Boże. Spowiedź generalna jest więc pewnego rodzaju gruntownym oczyszczeniem się, odzianiem się w szatę pełną łaski. Taką moc ma każda spowiedź, nawet ta z grzechów lekkich. Jednak kiedy dokonujemy głębszego rachunku sumienia, wtedy serce jest bardziej spokojne.
4. Najczęściej taką spowiedź zaleca się narzeczonym. Przed nimi droga wspólnego życia. Warto więc, aby oboje odrzucili wszystko to, co dotychczas było grzeszne, aby już do tego nie wracali. Ich małżeństwo nie może zaczynać się w grzechu. Spowiedź narzeczeńska nie może być lakoniczna, ot taka sobie, naprędce, przed samym ślubem, w długiej kolejce. Dlatego proponuje się narzeczonym dwie spowiedzi: pierwszą - generalną, z całego życia lub od ostatniej spowiedzi generalnej i drugą - przed samym ślubem. Później, już jako małżonkowie, nie mogą w chwilach słabości "wyrzucać sobie" dawnych grzechów. Doświadczenie mówi, że nie wszyscy narzeczeni stosują się do tych wskazań. Życie weryfikuje takie zaniedbania.
5. Również ci, którzy podejmują ważne decyzje życiowe - wstąpienie do seminarium, zakonu - powinni zrzucić z siebie wszystko to zło, które wcześniej nagromadzili. W niektórych zakonach wyrazem tego jest przyjęcie nowego imienia. Spowiedź generalną odbywają czasami pacjenci, którzy decydują się na poważną operację. Tylko ten, kto choć raz w życiu odbył spowiedź generalną doświadcza stanu ducha, oczyszczenia, lekkości. Nadto świadom jest bardziej słów św. Augustynem: "Niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie". (Ks. Andrzej Ziółkowski CM)

OBRZĘD SPOWIEDZI

ZASADY SPOWIEDZI

1. Chrześcijanin powinien przystąpić do spowiedzi przynajmniej raz w roku.
2. Zaleca się jednak spowiedź w miarę częstą i regularną.
3. Spowiedź comiesięczna odbywa się zwykle w I piątki miesiąca.
4. W naszym kościele jest możliwość spowiedzi codziennie przed każdą Mszą św.
5. Spowiedzi parafialne są w Adwencie, Wielkim Poście, w czasie rekolekcji i przed odpustem parafialnym.
6. Zachęcamy całe rodziny do spowiedzi przy okazji uroczystości rodzinnych – chrzest, I Komunia św., bierzmowanie, ślub, pogrzeb, zamówione Msze święte.
7. Władzę uwalniania z ekskomuniki spowodowanej przerywaniem ciąży na terenie Diecezji Rzeszowskiej posiadają: księża dziekani, wicedziekani, proboszczowie i administratorzy parafii, kapłani spowiadający w katedrze, w sanktuariach diecezjalnych (Cmolas, Dębowiec, Kobylanka, Lipinki, Niechobrz, Rzeszów-Bernardyni, Tarnowiec, Rzeszów-Saletyni, Chmielnik, Ropczyce), a także wszyscy spowiednicy w okresie „komunii wielkanocnej”, misji i rekolekcji, wizytacji biskupiej i odpustów parafialnych, przy spowiedzi narzeczonych, żołnierzy, więźniów, chorych w szpitalach i domach, kobiet ciężarnych i osób odprawiających spowiedź generalną przynajmniej z jednego roku.

ODPUSTY W KOŚCIELE

1. Kodeks Prawa Kanonicznego Kan. 992 - Odpust jest to darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone juz co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynienia Chrystusa i świętych. Kan. 993 – Odpust jest cząstkowy albo zupełny, zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości. Kan. 994 - Każdy wierny może zyskiwać odpusty czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa. Kan. 996 - § 1. Tylko ten jest zdolny do uzyskania odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych czynności.
2. Warunki uzyskania odpustu zupełnego:
   • spełnienie trzech warunków wstępnych:
   • spowiedź sakramentalna lub stan łaski uświęcającej
   • przyjęcie komunii świętej
   • odmówienie: Ojcze nasz, Wierzę i modlitwę w intencjach Ojca Świętego
   • wykluczenie wszelkiego przywiązania do grzechu, nawet lekkiego
   • wykonanie czynności pobożnej obdarzonej odpustem.
3. Brak pełnej dyspozycji wykluczenia przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, spowoduje obniżenie rangi odpustu, będzie to odpust cząstkowy. Trzy warunki wstępne: spowiedź, komunia święta i modlitwa w intencjach Ojca Świętego mogą być wypełnione w ciągu wielu dni przed lub po wykonaniu czynności pobożnej nagradzanej odpustem, ale musi być między nimi łączność. Po jednej spowiedzi sakramentalnej, utrzymując się w stanie łaski uświęcającej, można uzyskać kilkakrotnie odpust zupełny, a po komunii świętej i modlitwie w intencjach Ojca Świętego można uzyskać tego dnia tylko raz odpust zupełny.

SAKAMENT NAMASZCZENIE CHORYCH

1. „Choruje ktoś z was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
2. „Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów, cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu (KKK 1439).
3. Istota celebracji tego sakramentu polega na namaszczeniu czoła i rąk chorego; namaszczeniu towarzyszy modlitwa liturgiczna kapłana - celebransa, który prosi o specjalną łaskę tego sakramentu. Jego skutki zaś są następujące:
   • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
   • umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
   • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
   • przygotowanie do przejścia do życia wiecznego.

OBRZĘD NAMASZCZENIA

1. Na przyjęcie kapłana mieszkanie chorego powinno być odpowiednio przygotowane. Kapłan po przybyciu poświęca je, aby się stało przybytkiem dla sakramentów: pokuty, namaszczenia chorych i Eucharystii. Stół winien być nakryty białym obrusem, na nim należy umieścić krzyż, dwie zapalone świece, wodę święconą, kropidło, watę, kromkę chleba, szklankę z wodą i łyżkę stołową.
2. Po przybyciu do chorego kapłan kropi wodą święconą chorego, mieszkanie i obecnych. Wzywając wspomożenia Bożego, blaga Pana naszego Jezusa Chrystusa, "aby obficie pobłogosławi! ten dom i wszystkich jego mieszkańców".
3. Spowiedź św.
4. Namaszczenie. Po spowiedzi chory, a z nim wszyscy obecni odmawiają spowiedź powszechną łub inny akt pokuty, następnie, jeśli stan chorego na to pozwała, odnawia się chrzcielne wyznanie wiary, a potem krótką litanię. Kapłan w milczeniu kładzie ręce na głowie chorego. Następnie może odmówić modlitwę dziękczynną nad olejem. Kapłan bierze naczynie z olejem świętym i namaszcza czoło i ręce chorego, mówiąc: Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską
5. Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.
6. Komunia święta
7. Błogosławieństwo

WIATYK

1. Tym, którzy kończą swoje ziemskie życie, Kościół poza namaszczeniem chorych ofiaruje Eucharystię jako wiatyk - zaopatrzenie „na drogę” (łac. viaticum, od via - droga do wieczności i zadatek zmartwychwstania).
2. Przez wiatyk można pomóc umierającemu odnaleźć siebie, a tym samym wiarę w Boga, wiarę w Tego, przez którego jego życie i umieranie nabierze ostatecznego sensu i celu. Można pomóc umierającemu w doświadczeniu śmierci jako zakończenia i dopełnienia życia, jako przejścia - przekroczenia progu, za którym odnajdzie Boga.
3. Jeżeli to możliwe, powinno to nastąpić podczas Mszy świętej odprawionej u łoża umierającego, podczas której jemu i zgromadzonym wokół niego Komunia święta ma być podana pod obiema postaciami. Umierający, którzy nie są już w stanie przyjąć pożywienia stałego, mogą przyjąć Eucharystię pod postacią wina. przed Komunią umierający powinien odnowić wyznanie wiary, złożone przez niego lub przez rodziców i chrzestnych podczas chrztu, powtórzone przy bierzmowaniu i w corocznej wigilii wielkanocnej. Temu odnowieniu chrztu w obliczu śmierci odpowiada udzielenie umierającemu, po wyznaniu grzechów, odpustu zupełnego w godzinę śmierci. Stąd też duszpasterze, rodziny ciężko chorych, opiekujący się nimi, przede wszystkim jednak oni sami winni dbać o to, by przyjęcia wiatyku nie odkładać niepotrzebnie, aby umierający mógł przyjąć Komunię świętą jeszcze z pełną świadomością, łącząc się w wierze i nadziei ze śmiercią i zmartwychwstaniem Chrystusa.

ZASADY UDZIELANIA SAKRAMENTU CHORYCH

1. Chorych odwiedzamy z posługą sakramentalną w każdy I piątek miesiąca od godziny 08.00 oraz z okazji Bożego Narodzenia i Wielkanocy.
2. W nagłych przypadkach namaszczenia chorych udzielamy na każde wezwanie.
3. Dzień Chorych w naszej parafii obchodzony jest 11 lutego we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes.
4. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej same choroby nastąpiło poważne pogorszenie.
5. Przed operacją można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba.
6. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba.
7. Dzieciom również należy udzielić namaszczenia chorych jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie. W razie wątpliwości, czy osiągnęły używanie rozumu, należy udzielić sakramentu.
8. W katechezie ogólnej i rodzinnej należy tak wychowywać wiernych, aby sami prosili o namaszczenie chorych natychmiast, gdy nadejdzie właściwy moment. Niech go przyjmują z głęboką wiarą i pobożnością i niech wystrzegają się złego zwyczaju odkładania przyjęcia tego sakramentu. Wszystkich, którzy opiekują się chorymi, należy pouczyć o naturze tego sakramentu.
9. Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni.
10. Nie udziela się sakramentu namaszczenia osobom, u których stwierdzono już zgon!
11. Jeżeli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, należy mu udzielić tego sakramentu warunkowo.
12. Namaszczenia chorych nie wolno udzielać tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

KAPŁAŃSTWO

1. Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Uczestnictwo to jest nazywane "wspólnym kapłaństwem wiernych". U jego podstaw i dla służenia mu istnieje inne uczestnictwo w posłaniu Chrystusa, przekazywane przez sakrament święceń, którego misją jest pełnienie służby we wspólnocie, w imieniu i w osobie Chrystusa - Głowy.
2. Od początku posługa święceń była udzielana i wykonywana według trzech stopni: jako posługa biskupów, kapłanów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione w organicznej strukturze Kościoła. Bez biskupów, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele. Biskupi otrzymują pełnię sakramentu święceń, która włącza ich do Kolegium Biskupów i czyni widzialną głową powierzonego im Kościoła partykularnego. Biskupi, jako następcy Apostołów i członkowie kolegium mają udział w odpowiedzialności apostolskiej i w posłaniu całego Kościoła pod zwierzchnictwem papieża, następcy św. Piotra. Kapłani są zjednoczeni z biskupami w godności kapłańskiej, a równocześnie zależą od nich w wykonywaniu swoich funkcji duszpasterskich; są powołani, by być roztropnymi współpracownikami biskupów. Tworzą oni wokół swojego biskupa prezbiterium, które wraz z nim jest odpowiedzialne za Kościół partykularny. Otrzymują od biskupa misję kierowania wspólnotą parafialną lub określoną funkcję kościelną Diakoni są wyświęcani dla zadań posługi w Kościele. Nie otrzymują oni kapłaństwa posługi, ale święcenia dają im prawo do ważnych funkcji w posłudze słowa, w kulcie Bożym, w zadaniach duszpasterskich i charytatywnych, które mają pełnić pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa.
3. Sakrament święceń udzielany jest przez włożenie rąk, któremu towarzyszy uroczysta modlitwa konsekracyjna. Prosi się w niej Boga, by otrzymującemu święcenia udzielił łask Ducha Świętego, potrzebnych dla jego posługi. Święcenia wyciskają niezatarty charakter sakramentalny.
4. Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom (viris) ochrzczonym, których zdolności do wykonywania posługi kapłańskiej zostały starannie rozeznane. Odpowiedzialność i prawo dopuszczenia kogoś do przyjęcia sakramentu święceń przysługuje władzy kościelnej.
5. W Kościele łacińskim sakrament święceń kapłańskich jest udzielany w sposób zwyczajny tylko kandydatom, którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i publicznie wyrażają wolę zachowania go z miłości do Królestwa Bożego i owocnej służby ludziom.
6. Udzielanie sakramentu święceń wszystkich trzech stopni należy do biskupów.
7. Dniem Kapłańskim jest Wielki Czwartek – pamiątka ustanowienia tego sakramentu

WARUNKI PRZYJĘCIA DO WSD W RZESZOWIE

1. Do Wyższego Seminarium Duchownego mogą wstępować kandydaci, którzy ukończyli szkołę średnią i zdali maturę. Powinni nimi być ludzie gorliwi w swej religijności i odczytujący głos powołania Chrystusowego do kapłaństwa.
2. Podstawą przyjęcia do Seminarium są pozytywne wyniki egzaminu ustnego z zakresu wiedzy religijnej i pisemnego z literatury polskiej. Ubiegając się o przyjęcie do Seminarium należy przygotować następujące dokumenty:
   • podanie i życiorys
   • świadectwo dojrzałości
   • świadectwo chrztu i bierzmowania
   • świadectwo ślubu kościelnego rodziców
   • opinię Księdza proboszcza i katechety szkoły średniej
   • świadectwo lekarskie o stanie zdrowia
   • 5 fotografii
3. Egzaminy wstępne odbywają się pod koniec czerwca. W czasie egzaminów odbywa się również rozmowa kwalifikacyjna z Księdzem Rektorem lub innymi przełożonymi.
4. Kandydat do Seminarium powinien zgłosić się w maju lub na początku czerwca do księdza proboszcza rodzinnej parafii i poprosić o świadectwo chrztu i bierzmowania dla siebie oraz świadectwo ślubu rodziców (gdy rodzice brali ślub w innej parafii należy poprosić odpowiedniego księdza proboszcza o takie zaświadczenie). Winien również poprosić księdza proboszcza o opinię. Następnie winien skontaktować się z ostatnim katechetą i również poprosić o opinię.
5. Powinien także zgromadzić pozostałe dokumenty: świadectwo dojrzałości, świadectwo lekarskie o stanie zdrowia, podanie i życiorys oraz 5 fotografii.
6. Kandydat powinien złożyć dokumenty w Seminarium do 25 czerwca. Wówczas jest przeprowadzona wstępna rozmowa i kandydat wypełnia kwestionariusz wstępny przyjęcia do Seminarium. Otrzymuje wówczas wszystkie informacje dotyczące egzaminu.
7. Egzamin wstępny do Seminarium trwa jeden dzień. Rozpoczyna się o godz. 9.00 egzaminem pisemnym z języka polskiego (wypracowanie z j. polskiego, test ortograficzno - gramatyczny) oraz wypełnieniem kwestionariusza. Po obiedzie odbywa się egzamin ustny z wiedzy religijnej, spotkanie z lekarzem oraz końcowa rozmowa kwalifikacyjna.
8. Po sprawdzeniu wyników egzaminu zostaje podjęta decyzja o przyjęciu lub nie. Następnie zostaje wysłane do księdza proboszcza pismo dotyczące przyjęcia oraz informacje związane z przyjazdem do Seminarium.

PRZYGOTOWANIE DO MAŁŻEŃSTWA:

1. Narzeczeni mający zamiar zawrzeć sakramentalny związek małżeński zgłaszają się w kancelarii parafialnej na 3 miesiące przed planowanym ślubem.
2. Zgłaszając się powinni dostarczyć następujące dokumenty:
   • dowód tożsamości
   • świadectwo chrztu świętego (nie starsze niż trzy miesiące), jeśli chrzest był w innej parafii
   • świadectwo bierzmowania (jeśli brak odpowiedniej adnotacji o bierzmowaniu na świadectwie chrztu)
   • świadectwo katechizacji przedmałżeńskiej (kurs przedmałżeński)
   • świadectwa ocen z religii z ostatnich klas szkoły podstawowej i ponadpodstawowej
   • zaświadczenie z USC o zawartym kontrakcie cywilnym, jeśli nie ma być ślubu konkordatowego
3. Na podstawie powyższych dokumentów zostaje spisany protokół przedślubny, a następnie wygłoszone są zapowiedzi (wywieszone w gablocie i podane na stronie internetowej parafii przez 3 niedziele). Narzeczony(a), który(a) nie jest z naszej parafii otrzymuje dokument z prośbą o wygłoszenie zapowiedzi w swojej parafii, który po wygłoszeniu należy przynieść z powrotem do kancelarii.
4. Przy ślubie konkordatowym, po spisaniu protokołu narzeczeni udają się do Urzędu Stanu Cywilnego i tam spisują dokument w trzech jednakowobrzmiących egzemplarzach o stanie wolnym obojga kandydatów („Zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa”), które następnie przynoszą do kancelarii parafialnej.
5. Narzeczeni przystępują dwukrotnie do spowiedzi przedmałżeńskiej (pierwsza po spisaniu protokołu, druga spowiedź na dzień przed ślubem). Przystępując do spowiedzi należy zaznaczyć, że to spowiedź przedślubna. Mają także obowiązek uczestniczyć w trzech spotkaniach w Poradni Rodzinnej.
6. Spotkania w Poradni Rodzinnej w Brzostku odbywają się w każdą II niedzielę miesiąca o godz. 11.00. w sali Jana Pawła II (pod plebanią). Prowadzą je ks. Proboszcz i p. Jolanta Synowiecka tel.kom. 507 515 288 (Dekanalny Doradca Życia Rodzinnego).
   • Prosimy o zapisy i udział w katechizacji przedślubnej około pół roku przed planowaną datą ślubu.
   • Narzeczeni przed pierwszym spotkaniem w Poradni Rodzinnej zobowiązani są uiścić opłatę w kwocie 150 zł od osoby na Konto Duszpasterstwa Rodzin Diecezji Rzeszowskiej z dopiskiem: „Narzeczeni”.
     Nr konta: 42 2530 0008 2051 1075 4364 0001; Adres: Duszpasterstwo Rodzin Diecezji Rzeszowskiej, ul. Zamkowa 4, 35–032 Rzeszów
   • Narzeczeni są zobowiązani dostarczyć doradcy na pierwsze spotkanie (katechezę) potwierdzenie wykonania przelewu ( wydruk).
7. Wypada, aby świadkowie ślubu również przystąpili do spowiedzi.
8. Przed ślubem nowożeńcy powinni poinformować Siostrę (kościelnego) i Organistę o terminie ślubu i ustalić jego przebieg.
9. W dniu ślubu świadkowie przed Mszą św. przychodzą do zakrystii, podpisują dokumenty i przynoszą obrączki oraz kartki potwierdzające spowiedź narzeczonych.
10. Nowożeńcy podpisują dokumenty po zawarciu sakramentu.
11. Zazwyczaj sakrament małżeństwa zawiera się w parafii narzeczonej lub narzeczonego. Zawarcie sakramentu poza parafiami własnymi także jest możliwe po uprzednim uzyskaniu tzw. licencji.

PRZYGOTOWANIE DO POGRZEBU:

Pogrzeb chrześcijański nie jest sakramentem. Zmarły znajduje się już poza porządkiem ekonomii sakramentalnej. Jest to jednak obrzęd liturgiczny Kościoła, przez który chcemy pomóc zmarłej osobie w osiągnięciu życia wiecznego.

1. Zgłaszając śmierć osoby i ustalając pogrzeb chrześcijański należy przedstawić w kancelarii parafialnej akt zgonu i poinformować o ostatnich sakramentach przyjętych przez zmarłego (spowiedź, Komunia św, namaszczenie).
2. Jeśli zmarły jest spoza parafii należy okazać zezwolenie tamtejszego proboszcza na pochówek jego zmarłego parafianina.
3. Chcąc pochować zmarłego w innej parafii należy również odebrać z naszej kancelarii odpowiednie zezwolenie.
4. Należy skontaktować się z grabarzem (tel. 146 830 610, kom. 516 224 695), kościelnym (kom. 884 251 904) oraz organistą (kom. 536 001 063) celem poinformowania ich o pogrzebie.
5. Uczestnicząc w pogrzebie staraj się pomóc zmarłemu przez modlitwę, spowiedź, przyjęcie Komunii świętej i powagę i skupienie podczas obrzędu.

Zachęcamy, aby trumnę z ciałem zmarłego przywieźć do kościoła na katafalk na pół godziny przed rozpoczęciem pogrzebu. Jest wtedy dogodniejsze miejsce i czas na wspólnotową modlitwę większej liczby parafian chcących włączyć się w pomoc zmarłemu.

NASZA PAMIĘĆ O ZMARŁYCH:

Po pogrzebie starajmy się zapewnić zmarłym stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu. Może to być np.:

1. Msza święta ( w 30 dzień po śmierci, w rocznicę śmierci, w dniu imienin …)
2. Msze gregoriańskie za zmarłego (30 Mszy św.)
3. „Wypominki” w miesiącu listopadzie
4. Zyskiwanie odpustów za zmarłych
5. Troska o estetykę grobu na cmentarzu

Pogrzeb katolicki nie przysługuje tym, którzy świadomie i dobrowolnie zerwali łączność z Kościołem lub zmarli bez pokuty w gorszących okolicznościach albo z pogardą dla religii Kościoła, uparcie odmawiając przyjęcia sakramentów.