RÓŻE RÓŻAŃCOWE

„Niech ludzie odmawiają Różaniec ... i czynią pokutę za swoje grzechy”.

Tak prosiła Matka Boża dzieci z Fatimy (Łucję, Franciszka i Hiacyntę), aby przekazały ludziom, że jeśli się nie nawrócą to czeka ich straszliwa wojna, cierpienia i prześladowanie. Tych, którzy się nie nawrócą, czeka ich piekło, „a jakie ono jest straszne” – wyznały dzieci po tym, jak Maryja ukazała im „wizję piekła”.

Ratunkiem dla świata jest Różaniec. Odmawiajcie Różaniec, a pokój zapanuje, uratujecie w człowieku piękno Boże, miłość zapanuje w waszych rodzinach i sercach. Kiedy zapytano małą Hiacyntę na czym najbardziej zależało Matce Bożej, odpowiedziała: „na codziennym odmawianiu modlitwy różańcowej”.

O sile i wadze różańca mówił często Jan Paweł II. Wyrazem tego było ustanowienie roku 2002/2003 Rokiem Różańca i ogłoszenie Listu o Różańcu, w którym Papież dodał pięć nowych tajemnic nazwanych „tajemnicami światła”. Sam nie rozstawał się z różańcem. Mówił: „Różaniec, to moja ulubiona modlitwa! Taka wspaniała modlitwa! Wspaniała w jej prostocie i jej głębi. W tej modlitwie powtarzamy po wielokroć słowa, które Dziewica Maryja usłyszała od Archanioła i od swej kuzynki, Elżbiety. Na tle słów: „Zdrowaś Maryja” dusza uzmysławia sobie zasadnicze wydarzenia (Tajemnice) z życia Jezusa Chrystusa… Modlitwa tak prosta i tak bogata. Z głębi mojego serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania.”

Z historii Żywego Różańca

Już w średniowieczu powstały wspólnoty, gromadzące się by odmawiać różaniec. Pierwsze Bractwo Różańcowe założył w 1470 r. bł. Alanus de Rupe, a pięć lat później w Kolonii podobną wspólnotę utworzył dominikanin Jakub Sprenger. W Europie istniały setki bractw różańcowych, do których należeli królowie i książęta, wielcy wodzowie i dostojnicy Kościoła. Wśród wielkich czcicieli różańca jest papież Leon XIII, autor 13 encyklik różańcowych. Pisał on, że różaniec uczy mądrego przeżywania codzienności w tajemnicach radosnych, swoich cierpień - w tajemnicach bolesnych oraz nastawienie na życie przyszłe w tajemnicach chwalebnych. Modlitwę tę w Polsce znano już w średniowieczu.

Żywy Różaniec to wspólnota religijna osób świeckich, które codziennie odmawiają Tajemnice Różańca. Wspólnoty te często nazywane są Różami. Pierwszą Różę założyła w roku 1826 w Lyonie sługa Boża Paulina Maria Jaricot. Wg niej zjednoczenie serc w jedności tajemnic daje Różańcowi szczególną moc nawracania grzeszników. Podkreślała ona, że „w takiej piętnastce, złożonej z ludzi dobrych, przeciętnych oraz innych, którzy mają jedynie dobrą wolę z "piętnastu węgli”, z których jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, a pozostałe są zimne", wkrótce wszystkie razem wybuchną ogniem. I ten ogień płonie na całym świecie do dziś.

Do Polski dzieło to dotarło w XIX w. W krótkim czasie objęło niemal wszystkie parafie w kraju. Rozpoczynając 25 rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym „Różaniec Dziewicy Maryi” ogłosił Rok Różańca (okres od października 2002 do października 2003 roku. Wtedy też Ojciec Święty wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, „aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii”. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, a żywe Róże składają się z 20 osób.

Obietnice różańcowe otrzymane od Niepokalanej Matki przez bł. Alana de Rupe

• Chcę, abyście codziennie odmawiali Różaniec (z orędzia Matki Bożej)
• Tym, którzy będą pobożnie odmawiali Różaniec, obiecuję szczególną opiekę.
• Dla tych, którzy będą wytrwale odmawiali Różaniec, zachowam pewne zupełnie szczególne łaski.
• Różaniec będzie potężną bronią przeciwko piekłu; zniszczy występek i rozgromi herezje.
• Różaniec doprowadzi do zwycięstwa cnoty i dobra; w miejsce miłości do świata wyprowadzi miłość do Boga i obudzi w sercach ludzi pragnienie szukania nieba.
• Ci, którzy zawierzają mi przez Różaniec, nie zginą.
• Ci,którzy będą z pobożnością odmawiali mój Różaniec, rozważając jego tajemnicę, nie zostaną zdruzgotani nieszczęściem ani nie umrą nie przygotowani.
• Ci, którzy prawdziwie oddadzą się memu Różańcowi, nie umrą bez pocieszenia Kościoła.
• Ci, którzy będą odmawiali Różaniec, znajdą podczas swego życia i w chwili śmierci światło Boże oraz pełnię Bożej łaski oraz będą mieli udział w zasługach błogosławionych.
• Szybko wyprowadzę z czyśćca te dusze, które z pobożnością odmawiały Różaniec.
• Prawdziwe dzieci mojego Różańca będą się radować wielką chwałą w niebie.
• To, o co prosić będziecie przez mój Różaniec, otrzymacie.
• Ci, którzy będą rozpowszechniać mój Różaniec, otrzymają ode mnie pomoc w swych potrzebach.
• Otrzymałam od mego Syna zapewnienie, że czciciele mego Różańca będą mieli w świętych niebieskich przyjaciół w życiu i w godzinę śmierci.
• Ci, którzy wiernie odmawiają mój Różaniec, są moimi dziećmi - prawdziwe są oni braćmi i siostrami mego Syna, Jezusa Chrystusa.
• Nabożeństwo mojego Różańca jest szczególnym znakiem Bożego upodobania.